Omgekeerde wereld: werkende Nederlanders betalen de prijs

Werkende Nederlanders betalen de prijs

Dit is de omgekeerde wereld. Terwijl werkende Nederlanders dag in dag uit krom liggen onder torenhoge energieprijzen, belastingen en inflatie, draait de asielindustrie op volle toeren. Huisvesting, zorg, uitkering, verzekering en begeleiding: alles wordt geregeld. Niet door liefdadigheid, maar door de rekening bij de hardwerkende burger te leggen.

Het is absurd dat wie elke dag vroeg opstaat, minder zekerheid krijgt dan wie het systeem binnenwandelt. Solidariteit mag geen vrijblijvendheid zijn voor sommigen en luxe voor anderen. Het huidige beleid straft werk en beloont afhankelijkheid.

Van opvang naar beleid dat werkt straft

Oorspronkelijk was opvang een kwestie van noodzaak en medemenselijkheid. Vandaag is het een georganiseerde industrie geworden met duidelijke belangen. CBS meldt dat de asielinstroom blijft stijgen, terwijl de druk op de Nederlandse samenleving toeneemt.

Wie dit systeem verdedigt, ontkent de realiteit van hardwerkende Nederlanders. Het beleid rondom opvang moet gericht zijn op tijdelijke noodhulp, niet op permanente zekerheid die werkende burgers financieren.

Grenzen zijn essentieel voor solidariteit

Solidariteit kan alleen bestaan als er grenzen zijn. Zonder grenzen wordt solidariteit dwang. Dwang ondermijnt draagvlak, vertrouwen en uiteindelijk de samenleving zelf. Als de belastingbetaler continu opdraait voor een systeem dat afhankelijkheid beloont, ontstaat een diep wantrouwen.

Het is opvallend hoe weinig politieke partijen de zorgen van de werkende burger serieus nemen. FD rapporteert dat gezinnen steeds zwaarder belast worden, terwijl de asielindustrie miljarden krijgt.

Wie staat aan de kant van de werkende Nederlander?

Het debat gaat te vaak over “morele plicht” zonder te benoemen wie de rekening betaalt. Werkende Nederlanders betalen die rekening, en het beleid lijkt te suggereren dat hun lijden vanzelfsprekend is. Dat is niet solidariteit, dat is dwang via politieke keuzes.

Het is tijd om het beleid te herzien: opvang moet tijdelijk, gericht en efficiënt zijn. Wie afhankelijk wordt gemaakt, moet gestimuleerd worden tot zelfstandigheid. Wie elke dag vroeg opstaat, verdient zekerheid, niet minder.

Conclusie: wie dit beleid blijft verdedigen, staat niet aan de kant van de werkende Nederlander. Wie de samenleving wil versterken, moet grenzen stellen aan solidariteit en het draagvlak herstellen.

Bronnen: