Schimmelpenninck geobsedeerd door Wierd Duk:  jaloezie en hypocrisie

Dronepiloot boven Eindhoven en de nieuwe obsessie

Sander Schimmelpenninck, ooit beroemd als de eerste dronepiloot boven Eindhoven – zo klein dat niemand hem kon zien – heeft een nieuwe missie gevonden: Wierd Duk stalken met woorden. Wat begon als een speels tikje is inmiddels ziekelijk en zielig geworden.

Onderzoek onder 1000 psychiaters leverde een onthutsende conclusie: “Sander Schimmelpenninck lijdt aan een ernstige vorm van Duk-fobie. Genezing is zeer onwaarschijnlijk.” Het is bijna aandoenlijk, ware het niet dat hij ondertussen de publieke opinie bespeelt alsof hij een journalistieke messias is.

De obsessie van Schimmelpenninck is zo intens dat het bijna lijkt alsof hij zijn eigen identiteit kwijt is geraakt. Alles draait om Wierd Duk. Elk succes van Duk, elke uitspraak, wordt door Schimmelpenninck minutieus ontleed, bekritiseerd en vervolgens in columnvorm op de publieke tafel gesmeten.

Schimmelpenninck obsessief over Wierd Duk: drones, jaloezie en hypocrisie in satirische analyse van zijn columns

Onze ambassadeur in Zweden van gekke kabouters braakt alweer obsessieve teksten uit.  Maar mag hij alles? Natuurlijk, want hij schijt vrolijk op politiek correcte kleuren wanneer het hem uitkomt.

Wat fascineert hier vooral is hoe iemand zo extreem obsessief kan zijn zonder dat er consequenties volgen. Hij kan alles zeggen, alles insinueren, en toch blijft hij onbestrafd op het publieke podium staan. Het is een eigenschap die bewondering en walging tegelijk oproept.

Hypocrisie als verdienmodel

Vrijwel alles wat Schimmelpenninck Wierd Duk verwijt, doet hij zelf — en erger. Een column vol haat? Check. Andermans rancune analyseren terwijl je zelf rancuneus uit de hoek komt? Dubbel check.

Het weekend van graaf Schimmelpenninck was weer fantastisch: maandag mocht hij in de Volkskrant, helemaal leeglopen over WierdDuk.

Deze houding kan duiden op ijdelheid of een laag zelfbeeld, want gebaseerd op het succes van anderen, niet op eigen verdienste. Hij lift mee op het succes van Wierd Duk, terwijl Sander zelf nauwelijks iets te bieden heeft.

Frustratie is zijn verdienmodel, en nog een makkelijk verdienmodel ook. Columns herhalen zich steeds; je zou het ChatGPT kunnen laten doen. (Ik insinuëer niets hoor.)

Links in paniek

Links wordt wanhopiger. Verkiezingen dik verloren, en nu beginnen ze in te zien dat rechts gewoon gelijk heeft. In alles. Toch knap van Sander: progressief links huldigt hem als dé messias tegen het ‘rechtse polariserende kwaad’, terwijl hij in essentie een grote kapitalist uit adelijk geslacht is, een gigantische carbon footprint achterlaat en polariseren zelf uitvond.

Zijn columns dienen als linkse morele afrekening terwijl hij ondertussen zelf profiteert van privileges die hij publiekelijk lijkt te verafschuwen. Een wonderlijke paradox die bijna wetenschappelijk fascinerend is.

MSM beschermt hem

Maar geen enkele MSM-zender weigert hem. Hij mag zijn vuilnis over andere mensen feitenvrij en zonder weerwoord op tv komen vertellen. Dat is MSN in een notendop.

Het is verbazingwekkend hoe iemand die politieke correctheid zo hoog in het vaandel draagt, tegelijkertijd alles kan zeggen wat hij wil zonder repercussies. Een fenomeen dat alleen in de Nederlandse media lijkt te bestaan.

Obsessie, jaloezie en kapitalistische privileges

Sander Schimmelpenninck heeft niet alleen een obsessie met Wierd Duk, maar ook een groot talent voor hypocrisie. Vrijwel alles wat hij Wierd Duk verwijt, doet hij zelf, maar dan met meer ego en een groter platform.

Zijn columns zijn een spiegel van progressieve wrok, verpakt als analyse, terwijl hij tegelijkertijd leunt op zijn adellijke achtergrond en kapitalistische privileges. Het is een meesterlijke combinatie van jaloezie en opportunisme, verpakt in linkse schijnheiligheid.

Columns als wake-up call

Elke column van Schimmelpenninck is als een wake-up call voor iedereen die kritisch kijkt naar de media. Hij demonstreert perfect hoe frustratie en jaloezie kan worden omgezet in winst en invloed. Zijn succes is geen reflectie van talent, maar van het vermogen om zich te positioneren op het succes van anderen.

Het is een les in hoe media, macht en obsessie elkaar kruisen. Sander Schimmelpenninck laat zien dat je publiek kunt manipuleren zolang je platform groot genoeg is en niemand je durft te corrigeren.

Een carrière gebouwd op frustratie

Kortom, Sander Schimmelpenninck is obsessief, zelfingenomen en politiek correct alleen waar het hem uitkomt. Drones boven Eindhoven vliegen is één ding — een carrière bouwen op de frustratie en het succes van anderen is iets heel anders.

Zijn columns zijn een showcase van frustratie, jaloezie en hypocrisie. Hij transformeert persoonlijke obsessie tot publiek spektakel, en laat zien dat mediaplatforms en privileges samenkomen in een bijna komische, maar tegelijkertijd zorgwekkende cocktail.

Conclusie: spiegel voorhouden dringend nodig

Het wordt tijd dat iemand hem een spiegel voorhoudt. Want de combinatie van obsessie, ijdelheid en hypocrisie maakt hem niet alleen grappig om te observeren, maar ook invloedrijk en gevaarlijk in de manier waarop hij de publieke opinie vormt.

Sander Schimmelpenninck laat zien dat obsessie en jaloezie niet alleen individuen kunnen vernietigen, maar ook de manier waarop media en politiek met publieke perceptie omgaan. Het is een meesterklas in hypocrisie, verpakt als progressieve column, maar werkelijk een les in menselijke obsessie.

Lees ook: UFO in Chili.